Kwiatki świętego Franciszka
Św. Franciszek z Asyżu (Giovanni Bernardone, ok. 1181-1226) jest jednym z najważniejszych i najbardziej kochanych przez ludzi świętych Kościoła. Założył trzy zakony: franciszkanów, klarysek oraz tzw. trzeci zakon dla świeckich (tercjarze św. Franciszka).
Franciszek nie uprawiał ascezy w murach klasztornych, zamiast tego prowadził ubogi tryb życia wędrownego kaznodziei i utrzymywał się z jałmużny (stąd nazwa zakony żebracze). Główne idee franciszkańskiej duchowości wywodzą się bezpośrednio z Ewangelii i obejmują miłość do Boga, ludzi i natury, naśladowanie Chrystusa, dobrowolne i radosne ubóstwo, pokora, braterstwo oraz szerzenie Dobrej Nowiny w świecie.
Św. Franciszek zapoczątkował reformę wewnętrznej Kościoła przez ideę jego ewangelicznego odrodzenia, angażując do tego rzesze ludzi świeckich. Duchowość franciszkańska zrywa ze średniowieczną spekulacją rozumową, stanowiącą istotę scholastyki, na plan pierwszy wysuwając przeżycie wewnętrzne, wyobraźnię poetycką, pogodę ducha, dobroć i radość istnienia (tzw. afirmację świata).
Głównymi elementami pobożności franciszkańskiej są życie Jezusa, jego odkupieńcza ofiara na krzyżu, Eucharystia, kult maryjny i kontemplacja stworzenia.
Pieśń słoneczną podyktował św. Franciszek w roku 1225, na rok przed śmiercią, całkowicie niemal niewidomy i cierpiący z powodu otrzymanych w roku 1224 na górze Alwernia stygmatów (ran ukrzyżowanego Chrystusa).
Kwiatki świętego Franciszka są dziełem anonimowym, powstałym na przełomie XIII i XIV wieku. Jest to zbiór krótkich opowieści o życiu św. Franciszka i jego towarzyszy, łączących fakty historyczne z elementami hagiograficznej legendy.
W języku greckim (greckie anthos oznacza kwiat, a lego zbieram) wyraz antologia oznacza zbiór kwiatków, czyli utworów, które mają wspólny element, np. temat. Kwiatki świętego Franciszka można traktować właśnie jako antologię, ponieważ na dzieło to składają się samodzielne opowiadania opatrzone tytułami.
Fragmenty Kwiatków świętego Franciszka oraz Pieśń słoneczną znajdziesz tutaj.