Cechy dramatu romantycznego
Romantycy pragnęli, aby teatr był obrzędem, wtajemniczeniem w rzeczywistość duchową. Sztuki romantyczne miały zrywać z konwencją teatru klasycystycznego, łączyć realizm z fantastyką i wzniosłość z groteską.
Główne cechy dramatu romantycznego to:
-
Odrzucenie zasady trzech jedności: miejsca, czasu i akcji.
-
Otwarta, luźna kompozycja - sceny nie są bezpośrednio powiązane w sposób przyczynowo-skutkowy. Brakuje zakończenia albo istnieje zakończenie otwarte, czyli akcja dramatu nie zostaje jednoznacznie rozstrzygnięta.
-
Synkretyzm rodzajowy i gatunkowy - łączenie elementów epickich, lirycznych i dramatycznych. Włączanie w obręb dzieła różnych gatunków literackich: np. bajki, przypowieści, wierszy lirycznych.
-
Synkretyzm sztuk - włączanie w obręb dramatu elementów różnych dziedzin sztuki: muzyki, śpiewu, malarstwa.
-
Mieszanie konwencji: patosu, groteski, komizmu i tragizmu.
-
Bohater romantyczny jako centralna postać utworu. Jest to bohater odznaczający się cechami charakterystycznymi dla romantyzmu: indywidualizmem, egotyzmem, namiętną uczuciowością, buntowniczością, odwagą w obalaniu norm, przemianą wewnętrzną, szlachetną motywacją działania.
-
Nastrój sztuki - aura tajemniczości i niepokoju, niekiedy grozy.
-
Asceniczność utworu - utwór jest trudny do wystawienie na tradycyjnej scenie teatralnej. Monumentalne sceny zbiorowe współistnieją tu z kameralnymi scenami, w których występuje zaledwie jedna osoba. Częsta zmiana scenerii, wizyjność, długie monologi bohaterów też nie ułatwiają zadania reżyserom teatralnym.
-
Łączenie realizmu z fantastyką - akcja rozlega się na dwóch planach, poza zdarzeniami realistycznymi, czy wręcz historycznymi, obecny jest plan fantastyczny. Niekiedy równolegle akcji realistycznej towarzyszą byty fantastyczne, nadprzyrodzone.