Cechy dramatu romantycznego

Romantycy pragnęli, aby teatr był obrzędem, wtajemniczeniem w rzeczywistość duchową. Sztuki romantyczne miały zrywać z konwencją teatru klasycystycznego, łączyć realizm z fantastyką i wzniosłość z groteską.

Główne cechy dramatu romantycznego to:

  1. Odrzucenie zasady trzech jedności: miejsca, czasu i akcji.

  2. Otwarta, luźna kompozycja - sceny nie są bezpośrednio powiązane w sposób przyczynowo-skutkowy. Brakuje zakończenia albo istnieje zakończenie otwarte, czyli akcja dramatu nie zostaje jednoznacznie roztrzygnięta.

  3. Synkretyzm rodzajowy i gatunkowy - łączenie elementów epickich, lirycznych i dramatycznych. Włączanie w obręb dzieła różnych gatunków literackich: np. bajki, przypowieści, wierszy lirycznych.

  4. Synkretyzm sztuk - włączanie w obręb dramatu elementów różnych dziedzin sztuki: muzyki, śpiewu, malarstwa.

  5. Mieszanie konwecji: patosu, groteski, komizmu i tragizmu.

  6. Bohater romantyczny jako centralna postać utworu. Jest to bohater odznaczający się cechami charakterystycznymi dla romantyzmu: indywidualizmem, egotyzmem, namiętną uczuciowością, buntowniczością, odwagą w obalaniu norm, przemianą wewnętrzną, szlachetną motywacją działania.

  7. Nastrój sztuki - aura tajemniczości i niepokoju, niekiedy grozy.

  8. Asceniczność utworu - utwór jest trudny do wystawienie na tradycyjnej scenie teatralnej. Monumentalne sceny zbiorowe współistnieją tu z kameralnymi scenami, w których występuje zaledwie jedna osoba. Częsta zmiana scenerii, wizyjność, długie monologi bohaterów też nie ułatwiają zadania reżyserom teatralnym.

  9. Łączenie realizmu z fantastyką - akcja rozlega się na dwóch planach, poza zdarzeniami realistycznymi, czy wręcz historycznymi, obecny jest plan fantastyczny. Niekiedy równolegle akcji realistycznej towarzyszą byty fantastyczne, nadprzyrodzone.