Jarosław Iwaszkiewicz (1894-1980) Poeta i prozaik debiutujący w okresie dwudziestolecia międzywojennego. W formie jego wierszy dostrzec można przede wszystkim estetyzm i klasycyzm. Powtarzające się jego utworów to piękno, sztuka, przemijanie, miłość, kultura. Iwaszkiewicz nie jest ekperymentatorem i rewolucjonistą, porusza uniwersalne i nieprzemijące treści.
Jako prozaik zasłynął przede wszystkim swoimi opowiadaniami. Utwory takie jak Brzezina, Młyna nad Ultratą czy Panny z Wilka to prawdziwe arcydzieła gatunku. Bohaterowie utworów Iwaszkiewicza nieustannie poruszają się pomiędzy doznaniem zachwytu olśniewającym pięknem świata a smutkiem z powodu jego przemijalności i nieuchwytności.
Człowieka w utworach Iwaszkiewicza rozdarty jest pomiędzy miłością do życia a świadomością śmierci. i nieuniknionością przemijania, utraty, wszystkiego, co istnieje. Pomiędzy biologicznymi motywacjami zachowań a uduchowieniem i wyższymi aspiracjami. Pomiędzy sferą ambitnych marzeń a niemożliwością bądź fragmentarycznością ich realizacji.
Bohaterów opowiadań Iwaszkiewicza cechuje wrażliwa, skomplikowana psychika. Ich świadomość podszyta jest pesymizmem i fatalizmem – bowiem życie ludzkie przemija, niewiele z ludzkich planów da się zrealizować, człowiek ma małe szanse na pogodzenie sprzecznych sił i namiętności obecnych w jego naturze. Jednak bohaterowie ci umieją doświadczać zachwytu nad pięknem świata, nad licznymi urokami życia, które odnajdują w codziennych doświadczeniach.
