Geneza utworu
Dziady cz. IV tworzone były w Kownie w latach 1820-1821. Opublikowane zostały w II tomie Poezji, wraz z Dziadów cz. II. Oba utwory nazywa się czasem Dziadami wileńsko-kowieńskimi, ze względu na miejsce powstania i wydania utworów. Uważa się, że dramat inspirowany był nieszczęśliwą miłością Mickiewicza do Maryli Wereszczakówny.
Gatunek utworu
Dziady cz. IV zalicza się do dramatu romantycznego.
Jego cechy gatunkowe to:
-
synkretyzm rodzajowy (utwór, będąc dramatem, zawiera elementy epiki, a przede wszystkim liryki) i gatunkowy (wypowiedzi Gustawa cechuje różnorodność stylistyczna, monolog liryczny przeplatany jest piosenkami, wspomnieniami)
-
niejednolitość stylistyczna (łączenie elementów tragicznych z komicznymi, ironii z powagą i patosem, realizmu z fantastyką
-
Pustelnik - Gustaw jako bohater romantyczny
